Дванаесеттата книга од циклусот „Создател“ – „За беспаќата во човекот“, е завршниот поетски круг на Љупчо Димитровски – дело што зборува за бескрајот на човечката мисла, за немирот и за вечната потрага по смисла.

Оваа книга е поетска кулминација на целиот циклус. Поетот нè води низ лабиринтот на човековата душа, каде секој пат води кон нова вистина, а секоја вистина отвора ново прашање. „Беспаќата“ не се само патишта без насока, туку внатрешни патувања кон себе, кон непознатото, кон Бога.

Димитровски зборува за човекот како вечен патник – кој постојано се движи низ просторот на мислата и чувството. Тој не бега од неизвесноста, туку ја прифаќа како единствена вистина. Во беспаќата поетот ја открива слободата – слобода од страв, од догма, од граници.

Во ова дело, тишината, времето и светлината повторно се јавуваат како поетски мотиви. Секој стих звучи како чекор во непознато, како разговор со невидливото. Димитровски покажува дека човекот може да биде изгубен, но никогаш напуштен – додека мисли, додека љуби, додека создава.

„За беспаќата во човекот“ е поетски завршеток и духовен почеток – последна строфа на едно големо дело и прва нота на ново создавање. Книгата завршува во тон на смиреност: поетот го прифаќа животот како пат што нема крај, но има смисла.

Со оваа дванаесетта студија, Љупчо Димитровски го заокружува циклусот „Создател“ – 12 поетски дела што ја претставуваат еволуцијата на човековата душа: од раѓањето, преку љубовта и созревањето, до беспаќата на вечноста.