128. И во игра, љубена

Снеможувам
пред твојата убост
на светол хоризонт.
Дека ќе исчезнеш.

Треперам
пред твоето тело
во височини и низини.
Дека ќе исчезнеш.

Стравувам
пред твојата сенка
меѓу корени.
Дека ќе исчезнеш.

Немувам
пред твоојата мисла
за будност надежна.
Дека ќе исчезнеш.

И во игра, љубена,
одведи ме
на светол хоризонт,
пушти ме
во височини и низини,
сокри ме
меѓу корени,
па прелажи ме,
па прекажи ме
на будност надежна.

И никогаш и никаде
кога снеможувам,
кога трепетрам,
кога стравувам,
кога немувам,
ти да не ме оставиш.

Да не ти исчезнам
во самост бесконечна,
во гробна тишина,
помеѓу езерска
и небесна синевина.