Деветтата книга од циклусот „Создател“ – „За личноста“, е поетска студија за идентитетот, свеста и самоспознавањето. Во ова длабоко и зрело дело, Љупчо Димитровски ја истражува внатрешната архитектура на човекот, прашувајќи: што е тоа што нè прави личност? – телото, умот, срцето или споменот?

Поетот ја гради книгата како внатрешен дијалог меѓу човекот и неговото јас, меѓу она што се прикажува пред светот и она што се крие зад него. „За личноста“ е огледало во кое читателот ја гледа својата двојност – својата човечка слабост и својата божествена искра.

Преку симболите на огледало, сенка, пат и лице, Димитровски ја прикажува личноста како постојан процес на создавање, а не како статична состојба. Човекот, според него, не е она што мисли дека е – туку она што станува преку своите избори, постапки и љубови.

„За личноста“ е и поетска филозофија на индивидуалноста – потсетник дека секој човек носи неповторлива приказна, свој универзум од мисли и чувства. Поетот верува дека вистинската личност не се раѓа, туку се создава низ искуството, страдањето и љубовта.

Во ова дело, Димитровски зборува со тивка сила, со тон на спокој и самопознавање. Секој стих е чекор кон разбирање на себеси, но и кон прифаќање на светот. Личноста, според поетот, не е изолирана – таа е плетеница од односи, спомени и соништа, во која човекот се препознава и се губи истовремено.

Со возвишена едноставност и длабочина, „За личноста“ станува песна за човечката сложеност и убавина – за трајната потрага по сопствениот облик во свет полн со промени.