Во третата книга од циклусот „Создател“ – „За играта и молкот“, Љупчо Димитровски нè воведува во светот на внатрешниот дијалог меѓу човекот и тишината, меѓу движењето и мирот, зборот и безгласноста. Ова дело е поетска алегорија за рамнотежата што ја бара секој човек во себе – меѓу радоста и спокојот, меѓу создавањето и предавањето.

„Играта“ во оваа книга е симбол на животната сила, на детската искреност, на спонтаноста и создавачкиот импулс кој го поттикнува човекот да создава, да сака и да живее. „Молкот“, пак, претставува другата страна на битието – тишината на мудроста, просторот во кој мислата се прочистува и душата одмора.

Димитровски мајсторски го прикажува судирот и соединувањето на овие две сили. Преку поетски метафори, тој покажува дека играта и молкот не се спротивности, туку два аспекта на истото постоење – дејствување и созерцание, вик и шепот, светлина и сенка.

Во поетскиот свет на ова дело, човекот станува учесник и набљудувач на сопствениот живот. Играта е чин на создавање, а молкот е неговата суштина. Преку нив, поетот ни укажува дека вистинската сила на човекот не е во зборот што го изговара, туку во тишината што ја носи.

„За играта и молкот“ е истовремено песна и медитација – дело што повикува на враќање кон природниот ритам на животот. Димитровски нè учи дека тишината не е празнина, туку простор на полнота, а играта не е површност, туку движење на духот кон слобода.

Со извонреден јазик, богат со симболи и звучни слики, оваа книга нуди поетско и духовно искуство што го преобликува начинот на кој го доживуваме светот околу нас.