Втората книга од циклусот „Создател“ – „За непостојаноста“, го отвора прашањето на промената и минливоста како суштина на животот. Љупчо Димитровски тука ја истражува нестабилноста на светот, човечките чувства и мисли, прикажувајќи ја непостојаноста не како слабост, туку како природна состојба на постоењето.

Во ова дело, поетот го прикажува човекот како биќе во движење, во постојано преиспитување меѓу она што е и она што би можел да биде. Преку богат поетски јазик, тој ги спојува симболите на вода, ветер, сенка и огледало, претворајќи ги во метафори на минливоста и промената.

„За непостојаноста“ не е песимистичка книга. Напротив – тоа е поетска медитација за убавината на мигот. Во секоја строфа се чувствува желбата на поетот да го задржи неповторливиот момент, знаејќи дека токму неговата краткотрајност му дава смисла.

Авторот нè води низ поетски циклус што наликува на внатрешно патување низ времето- од првата младешка свежина, преку болката на загубата, до спокојот на прифаќањето. Секој збор е дел од поголема духовна слика, каде човекот и природата се едно, врзани со истиот здив што се раѓа и умира во истиот миг.

„За непостојаноста“ е воедно и размислување за поезијата самата по себе- за зборот што не може да се задржи, за стихот што исчезнува веднаш по изговорот. Во ова дело Димитровски нè учи дека уметноста, како и животот, е убава токму затоа што е минлива.

Книгата завршува во тон на прифаќање – дека промената е вечен круг и дека секоја непостојаност во себе го носи семето на следното создавање.