„Шило и Осило III – Приказни за големи деца“ е третиот дел од сатиричниот циклус на Љупчо Димитровски, во кој авторот ја достигнува зрелоста на својата книжевна игра. По афоризмите од првиот дел и сценските скечеви од вториот, овој том ја носи сатирата во приказна форма – кратки раскази со лирска и хумористична длабочина, во кои човекот, државата и сонот се среќаваат на истото место: во апсурдот на секојдневието.

Во овие „приказни за големи деца“, Димитровски не раскажува за фантазија, туку за реалност што премногу личи на бајка со лош крај. Неговите јунаци не носат плаштови и круни, туку паравани и фрази; не се борат со ламји, туку со системи.
Со духовита нарација и гротескна слика, авторот создава галерија на карактери – луѓе кои никогаш не пораснале навистина, само остареле во телото, но останале „деца“ во наивноста, во стравот и во верувањето дека некој друг ќе ја раскаже нивната приказна.

Текстовите се полни со метафори и алузии: градови каде што здравиот разум е прогласен за зараза, судници во кои вистината бара адвокат, училишта каде се учи како да се молчи, и семејства во кои тишината има повеќе зборови од сите членови заедно.
Секоја приказна е мал универзум – полн со сарказам, нежност и критика во исто време.

„Шило и Осило III“ е литература што се чита со насмевка, а завршува со длабоко „ех“.
Тоа е книга што им припаѓа на сите што некогаш верувале во праведност, искреност и добрина – сѐ додека животот не ги убеди дека бајките не се за деца, туку за возрасни.

Со ова дело, Љупчо Димитровски создава уникатен баланс меѓу топлината на раскажувањето и студенилото на реалноста. Неговите „приказни“ не се само книжевност – тие се огледало на времето, написано со хумор и болка во ист здив.