55. Сосем сам
-Ти си сосем сам?-го прашувам.
-Да,-ми одговара.
-Од одамна?
Потврдува кимајќи со главата.
-Никој со тебе, крај тебе, до тебе?-го прашувам зачудено.
Одговара со рамнодушна насмевка и со дигање на рамената.
-Сосем сам и дење и ноќе?
-Да,-одговара со бистар поглед.
-И дните ти се долги, та предолги, а од ноќните часови многу бессони дури при премаленост?-продолжувам.
-Да, да,-и ги шири рацете дорекувајќи „А што да се прави“.
-Немаш никој свој?
-Не,-ми одговара потврдно отсечно.
-Ни сосед да ти дојде колку да зборне некој збор со тебе?
Кима со главата и се обидува да ми го одбегне погледот.
-Со денови не прозборуваш ни збор?
-Да.
-Па како можеш?!-му се чудам.
Ги дига рамењата одговарајќи ми со прашање „А што можам?“
-Не зборуваш ни сам со себе? Макар затворен во куќаркава, во четири ѕида?
-Не,-потврдува.
-Значи, си му се препуштил на молкот,-заклучувам поразувачки.
-Не!-одрекува решително.
-Како не?-го прашувам збунето.
-Така. Молкот не ми може баш ништо. Јас по цел ден разговарам со природава што ме опкружува. Со дрвјава, тревите и билките, бубалките, птиците, животинките…Одвреме-навреме и со такви како тебе. Што ми бараат да ги водам низ неа.
Ме прегрнува. Тргаме по затревената врвица, кон планинскиот врв до небо.
