Се сретнале на полпат зајак и желка и зајакот ѝ рекол на желката:

-А мори, желко една ко ниедна, ти се чудам и никако не можам да ти се изначудам. Животот од ден на ден брза сè повеќе, та нè тера да трчаме за да не нè престигне и да не сме му по мерата, а ти ко да ич си немаш гајле. Си одиш лека-полека накај што си наумила, па кога ќе стасаш-тогаш. Не бидува така.

Желката му одговорила на зајакот:

-А бре зајко, ветрогону, тебе никако да ти дојде умот. Мислиш оти ќе можеш уште долго така, со трчаница да стасуваш кај што ќе ти текне, и баш ти е гајле дали ќе стасаш. Мислиш оти нема поербаплија од тебе во животов наш насушен. Ќе видиш ко ќе снеможеш, ко ќе остариш…

Зајакот ѝ влегол во зборот:

-Знаеш што, желко стара, за никаде и до никаде? Тебе никако да ти текне оти твојот еден и единствен проблем во одењето низ животот е куќата што си ја носиш на плеќи. Јас трчам лесно зашто ни на крајот од умот не ми паѓа да си најдам една куќа за скрасување, па згора да ја носам на плеќи. Едно ќе ти речам, а ти или памти или заборави: најважно во животот е да стасаш навреме кај што си наумил, дури и предвреме, а притоа да внимаваш од кај дува ветрот.

Желката малку се подумала, па му вратила прекорно:

-Знаеш што, зајаку ветрогону, бездомнику? Куќава што ја носам на плеќи е моја куќа-мој дом. Друга немам, ниту помислувам да имам оти не ми треба. И за во време и за во невреме. Поготово ко ќе се уморам од одење или работа. Ќе си се пикнам во неа и никој на ништо не може да ме натера. Ај ти прашај се колку живеам јас, а колку ти. Јас и повеќе од цел век претурам пчреку глава, а тебе секој миг ти виси животецот на конец. Памти или заборави што ќе ти речам: твојот проблем е токму што си ветрогон и саде вардиш од кај дува ветрот. Не ни помислуваш оти ветрот сè почесто дува од кај што ќе му текне. Може затоа во последно време ми се гледаш ко изгубен, ко дезориентиран. Ти препорачувам и да провериш да не те зел некој на нишан.

Зајакот се сетил на басната за наттрчувањето на зајакот и желката и ѝ предложил:

-Ајде, желко моја пријателке, јас и ти да се наттрчуваме, па да видиме кој побрзо ќе стигне на последната цел во животот. Ама да не мислиш на итроштината од басната која сигурно и ти ја паметиш, па на целта однапред да сокриеш некоја од твоите другачки желки, иста ко тебе, и така да ме зафркнеш.

Се разбира, желката не ја заборавила познатата басна, па му го одбила предлогот:

-Ти, зајко трчи-лажи, ко да си заборавил дека ниедна итроштина не минува двапати. Не ми паѓа ни на крајот од умот да се наттрчувам со тебе. Знаеш зошто? Затоа што јас си одам по свој пат, кој нигде не се вкрстува со твојот. А згора ни целта никогаш не ни била, ниту може да ни биде една.

Зајакот и желката се разделиле пријателски.

БАСНИ БЕЗ НАРАВОУЧЕНИЕ, сатиралии, 37