-Ние сме двајца зашто сме еден и еден.

-Се разбира. Да бевме јас и ти не такви, никаде и никогаш немаше да бидеме двајца.

-Мораме да бидеме и натаму двајца за да не дозволиме да нè надвладеат оние што настојуваат да бидеме еден со друг, еден по друг, еден пред друг или еден за друг. Знаеме зошто. За најпосле лесно и секогаш да не ни се случува да бидеме еден спроти друг. Дури и еден против друг.

-Мораме да бидеме двајца како еден и друг во секоја прилика и неприлика.

-Поготово во прилика. Со неприликите научивме совреме да се справуваме.

-Знаеш што мислам јас? Јас мислам дека треба да престанеме да им докажуваме на оние со нас и околу нас дека сме двајца зашто сме еден и еден. Залудно е. Згора на сè, убедени се во компромисот, а како да не се ни свесни дека притоа секој еден и еден мора да отстапат понешто од свое, од себеси. Дури да мораат како еден и еден веќе да не се двајца. Ние не веруваме во него, може да биде само привремено решение, а најпрвин затоа што по него без исклучок не е задоволен никој.

-Ние можеме да бидеме и тројца и четворица и петтмина и многу повеќе, само доколку се сите едни. Мислиме не на лица, безлични индивидуи, туку на личности, докажани, со идентитет, самосвесни. Нели?

-Се разбира, несомнено. Но, со нагласка дека во толпа луѓе речиси да нема вакви како нас. Не може да има. Освен како предводници…Мислам дека како одминува времето и сè повеќе се согледува нужноста од самосвесност, така еден и еден за двајца и едни и едни за мнозина ќе бидат сè подоминантни.

-Не треба никогаш да заборавиме дека ние сме двајца зашто сме еден и еден како слободни, слободоумни, единствени личности. Секако докажани, авторитетни со дејствијата и делата.

-Ќе продолжиме како двајца. Како досега, ќе внимаваме никој и ништо, никој со ништо да го загрози нашето заедништво во сегашново време и во иднина.

МОЛКНАТИ ДИЈАЛОЗИ, раскази, 4