Единаесеттата книга од циклусот „Создател“ – „За идентитетот“, е поетска студија за припадноста, потеклото и смислата на постоењето. Во ова длабоко дело, Љупчо Димитровски ја истражува суштината на човечкиот идентитет – како нешто што не е фиксно, туку се создава и преосмислува низ времето, споменот и љубовта.

Поетот нè води низ потрагата по сопственото јас, преку спојот на личното и колективното. Идентитетот, според него, не е само име или народност, туку внатрешна состојба на свесност. Тој е мост меѓу минатото и иднината, меѓу корените и крилјата, меѓу она што сме и она што се стремиме да станеме.

Преку симболите на корен, име, сенка, пат и татковина, Димитровски создава поетска мозаика на спомени, гласови и чувства. Тој ја опишува припадноста како нешто што не се наметнува, туку се носи длабоко во срцето – тивко, но непоколебливо.

Во оваа книга, поетот зборува и за кризата на идентитетот во современиот свет, каде луѓето често се губат во брзината и површината на постоењето. Преку моќен, но смирен јазик, тој повикува на враќање кон суштината, кон исконската човечност.

„За идентитетот“ е поема за потеклото и љубовта кон корените, но и за слободата да се преобликуваш, да се пронајдеш повторно. Идентитетот, вели Димитровски, не е затворена форма, туку жив процес на растење – како дрво што постојано ја обновува својата круна.

Со ова дело, авторот го заокружува човекот како целина – биолошко, духовно и културно суштество. „За идентитетот“ е патување низ времето и низ себе, поетски потсетник дека вистинската припадност не се мери со место, туку со љубов.