Седмата книга од циклусот „Создател“ – „За плодењето“, ја слави созидувачката моќ на природата и човекот. Ова дело е поетска химна за животот, за раѓањето, растењето и обновата како вечен циклус на постоењето. Љупчо Димитровски преку симболиката на плодот, семето и земјата го претвора процесот на раѓање во метафора за духовното зреење и создавање.

Поетот го гледа плодењето не само како биолошки чин, туку како универзална сила на животот, која ги спојува сите суштества. Во секој збор се чувствува восхитот кон природата – кон нејзината способност да раѓа, да негува и да преобразува.

„За плодењето“ е песна за мајчинството, љубовта, семето и земјата. Преку нежни, но длабоки слики, авторот ја претставува природата како свет храм на создавањето, а човекот како нејзин свесен продолжувач. Во оваа книга, земјата е и мајка и учител – таа ги прима сите семиња и ги претвора во живот, исто како што срцето прима љубов и ја претвора во дело.

Димитровски создава поетска алхемија во која секој плод е резултат на хармонија меѓу телото и духот, трудот и љубовта, сонцето и дождот. Плодењето станува чин на внатрешно созревање – на мислата, на чувството, на делото.

Ова дело е и метафора за уметничкото создавање: како што земјата го носи семето до плод, така и човекот преку зборот создава нов свет. Поетот нè потсетува дека сè што е создадено со љубов и грижа има трајност, а она што е родено од суета – исчезнува.

„За плодењето“ е песна за благодарноста, за животната полнота и за чудото на повторното раѓање – во природата, во мислата, во љубовта.