Шестата книга од циклусот „Создател“ – „За громовитоста на водата“, е еден од најмоќните и најсимболични делови од поетскиот универзум на Љупчо Димитровски. Во ова дело, водата не е само природен елемент – таа е живо суштество, сила што создава и уништува, што чисти и потопува, што оживува и преобликува.

Димитровски ја претставува водата како вечна метафора за животот и времето. Таа е движење, звук, гром и тишина во исто време. Во нејзината моќ поетот го гледа образот на човековата душа – немирна, променлива, но неопходна за живот.

„Громовитоста на водата“ ја опишува судбината на човечката мисла што се движи меѓу чистота и бурност, меѓу тивка река и разбиен бран. Поетот зборува за силата што го потсетува човекот на неговата поврзаност со природата и на потребата да се потчини на нејзиниот ритам, а не да ја контролира.

Водата во ова дело е огледало на човековата емоционалност – способна да биде нежна и смирувачка, но и опасна, деструктивна кога се запоставува нејзината духовна димензија. Димитровски го користи нејзиниот звук, нејзината тежина и нејзината чистота како поетски јазик на преобразбата.

Оваа книга е и песна за прочистувањето – за внатрешното чистење на душата од товарите на минатото, од вината и од стравот. Громовитоста не е закана, туку повик за будење. Таа нè тера да го слушнеме гласот на сопственото постоење и да ја почувствуваме силата на природата во нас.

„За громовитоста на водата“ е филозофска химна на животот, на моќта на движењето и обновувањето. Преку неа, Љупчо Димитровски го прикажува човекот како капка во реката на универзумот – мал, но суштински дел од големото создавање.