Петтата книга од циклусот „Создател“ – „За очовечувањето“, е едно од најдлабоките и најзрелите дела на Љупчо Димитровски. Таа е поетска студија за човечноста како процес, не како даденост. Авторот го истражува патот на човекот од инстинкт до свесност, од телесно постоење до духовна зрелост.

Во ова дело, „очовечувањето“ е симбол за постојана работа врз себеси – за создавањето на човекот како морално, мислечко и чувствително суштество. Димитровски го прикажува човекот како вечно недовршено битие, кое во секој миг се обновува преку љубовта, страдањето, простувањето и создавањето.

Поетот нè води низ патување на човечката душа: низ светлината и темнината на животот, низ радостите и разочарувањата, низ болката што го обликува карактерот. Човекот овде не е совршен – напротив, тој е вистински токму поради својата несовршеност.

Во својата поетска визија, Димитровски ја поврзува човечноста со земјата, водата, огнот и воздухот – четири елементи што го создаваат светот, но и човекот како дел од него. „За очовечувањето“ нè потсетува дека вистински човек не стануваме со раѓањето, туку со способноста да сочувствуваме, да разбереме и да простиме.

Оваа книга е и етички и духовен водич – поетска лекција за достоинството, за емпатијата и за одговорноста што ја носи слободата. Со јазик богат со метафори, но длабоко искрен и човечен, Димитровски го отвора срцето на читателот и нè повикува да се сетиме на суштината на зборот „човек“.

„За очовечувањето“ е дело што се чита бавно и со размислување – како молитва за човечноста во време на брзина, рамнодушност и отуѓеност.