Во четвртата книга од циклусот „Создател“ – „Љубовта како страст и трпение“, Љупчо Димитровски ја истражува љубовта како највисок израз на човечката и божествената природа. Ова е една од најемоционалните и најфилозофски книги од серијата – песна за огнот и смирението, за желбата и воздржаноста, за убавината и болката во љубењето.

Поетот ја прикажува љубовта во нејзините два аспекта: страстта како движечка сила, и трпението како духовна зрелост. Тоа се две лица на истата енергија – онаа што создава, но и што учи да чека, што пали пламен, но и што знае да го сочува.

Преку симболите на огнот, водата, месечината и срцето, Димитровски го гради својот поетски мит за љубовта. Таа не е само романтична, туку суштинска – сила што ја обновува природата, што ја враќа рамнотежата во светот, што му дава смисла на постоењето.

Во оваа книга љубовта е создавачка и преобразувачка – истовремено земна и небесна. Поетот нè води низ различни облици на љубов: телесна, духовна, родителска, божествена, и преку нив го открива патот на човекот кон самоспознавање.

„Љубовта како страст и трпение“ е и испит на зрелоста – на способноста да се сака без поседување, да се гори без да се изгори, да се биде верен без да се зароби. Таа е поетска школа за срцето, во која секој стих е прозорец кон нешто подлабоко и постаро од самиот живот.

Со јазик кој пулсира од чувства, но останува чист и возвишен, ова дело претставува една од најсветлите поетски медитации за љубовта во македонската литература.