Првата книга од циклусот „Создател“ – „За раѓањето“, е почетната искра на целата поетска филозофија на Љупчо Димитровски. Во оваа студија, авторот го отвора најдлабокото прашање на постоењето – што значи да се родиш, и што значи да создаваш.

Димитровски не го претставува раѓањето како биолошки чин, туку како активен процес на духовно создавање. Човекот, според него, е создавач и создаден истовремено – дело на природата, но и нејзин продолжувач. Секој здив, секоја мисла и секое чувство во оваа книга се дел од тој космички чин на раѓање, кој не завршува со животот, туку со разбирањето на сопственото место во универзумот.

Поетот зборува во глас на човекот и глас на природата, создавајќи дијалог меѓу небото и земјата, телото и духот. Во неговите стихови се препознава изворноста – како првиот здив на светот, кога зборот сè уште не постоел, а чувството било сè.

Во делото се чувствува симболиката на вода, светлина, семе и звук – архетипски елементи што го претставуваат создавањето на животот. „За раѓањето“ е песна за потеклото на мислата, за настанувањето на љубовта, и за првото освестување на човечката душа.

Во филозофска смисла, оваа книга е поетски мит за создавањето на човекот, каде поетот го гледа животот како еден вечен циклус – раѓање, созревање, опстој и преобразба. Таа не повикува да се сетиме дека секој човек е „создател“ во својата суштина – да создава убавина, мисла, љубов, наследство.

Јазикот е чист, спокоен и прецизен, со внатрешна музикалност која го носи читателот кон размислување и тишина. Ова дело ја отвора портата кон сите што следат, и поставува темел на поетскиот универзум на Димитровски – каде зборот е живот, а животот – создавање.