„Срцевини на самотни сопатници“ е роман за љубовта, разделбата и човечката поврзаност, напишан со длабока емотивност и психолошка проникливост. Авторот Љупчо Димитровски преку своите ликови – Бисера и Пламен – нè води низ интимната драма на современиот човек кој се обидува да го најде сопатникот во животот, без да ја изгуби сопствената индивидуалност.

Романот е структуриран како мозаик од срцевини – засебни, но поврзани приказни што заедно создаваат едно големо духовно ткиво. Преку нив, Димитровски го истражува прашањето на љубовта во време на отуѓеност, сопатништвото во време на самотија, и родољубието во време на заборав.

Во дијалозите меѓу Бисера и Пламен се отсликува судирот меѓу два света – Македонија и дијаспората, личната слобода и семејната одговорност, телесната страст и духовната блискост. Нивните разговори се искрени, остри, понекогаш болни, но секогаш човечки. Тие се љубовници, пријатели и сопатници кои преку зборот се обидуваат да ја спасат суштината на својата врска од временските и просторно-општествените притисоци.

Покрај интимната нишка, романот допира и пошироки теми – емиграцијата, културниот идентитет, кризата на современото семејство и младите генерации кои растат во свет без јасни вредности. Авторот мајсторски ги врзува овие теми преку повеќе генерации на ликови, со синергија на нарација, дијалог и поетски фрагменти.

„Срцевини на самотни сопатници“ е роман за луѓето што чекорат заедно, но често остануваат сами во сопствените мисли. Тој е духовно патување низ срцето на човекот – каде љубовта, патриотизмот и осаменоста се во постојана битка за превласт.

Со својата богата јазична текстура, емотивна длабочина и филозофска мисловност, ова дело претставува едно од најсозреаните книжевни достигнувања на Љупчо Димитровски.