-Често нагласуваш дека без мене не би можел ништо во животот и не би бил ништо ако не сум со тебе.
-Да, ти нагласувам често зашто е вистина и сакам тоа да го разбереш.
-Кое?
-Тоа дека човек не може ништо и не е ништо без некој или некои. Близок, најблизок, вистински пријател. Пред сè без љубов. Тоа е инспирација, поткрепа, доверба, сигурност.
-Искрено велиш?
-Најискрено. Едноставно, не сум без тебе.
-Јас мислам…Сепак мислам дека не е точно…Добро, ќе речам поблаго: не си реален. Замислуваш, фантазираш, се занесуваш. Идеализираш. Секој човек може макар нешто и некое време сам, без никој. Мислам дека сè во животот на човекот најмногу зависи од самиот него…Тоа не чини…Целосна зависност…
-Не станува збор за зависност, туку за приврзаност. Пред сè приврзаност кон непорочноста и силината на љубовта.
-Значи, не зборуваш за без мене, туку за без нас. Со таа разлика што јас не ја негирам нашата љубов, баш напротив, сум ја докажала и ја докажувам, но ја претпочитам единственоста на личноста. Те знам таков…Те разбирам…Ни ти ни јас не можеме без нас.
МОЛКНАТИ ДИЈАЛОЗИ, раскази, 12
