-Досега никогаш не сум те видел да тажиш толку. Да погаѓам за што?

-Не треба да погаѓаш. Знаеш…Тажам за љубов, една и единствена.

-Која завршила, престанала, угаснала, умрела, исчезнала?

-Сè тоа, а над сè никогаш во заборав.

-Што се случило со неа?

-Со неа кажа ти, а со мене по неа…Само самост, осама, бавно венеење до смрт…Во меѓувреме исто како умрен по неа.

-Рече дека ти била една и единствена. Според што сосем изделена од другите?

-Дека беше само моја и непорочна.

-Денес нема таква.

-Да, но имаше…Беше таа…по која тажам…Ја воспевам во немост.

-Можеш така?

-Не можам инаку.

-Дека ти била и ти останува таена?

-Најмногу затоа.

-Не сакам да те изгубам од тажење.

-И нема…Само ми треба време…Додека не пронајдам свое време без неа.

ЖИВОТВОРНА СОНЧЕВИНА, наративна поезија, 68