24. Излез
Се токмам да излезам
низ еден од излезиве
од мрачнинава
што ме обзема веќе долго,
од не така одамна
како јадна пустелија.
Да изберам излез
сосе спомени, сосе траги,
сосе знаци, сосе писмо,
сосе животи
на ближни и знајни
мои предци,
чии огнови никогаш
нема да угаснат,
да пеплосаат во мене.
Ќе излезам од мрачнинава
низ излез што веќе долго,
од не така одамна ме мами,
ми се отвора,
ме довикува, ме уверува
дека ми е единствен,
како спасоносен.
Во далечина, на хоризонт
се догледувам што сум
и што можам да бидам
излезен, со дух слободен,
ослободен.
Невозможно е излезот,
што ќе го изберам
од излезиве пред мене,
по мене да стане влез
за ништожни, бессовесни
и несамосвесни,
кои мрачнинава
ќе ги вдоми одродени.
Затоа што скоро,
по мене совреме
ќе се развидели.
